Woensdag 29 april, de derde dag in Nairobi

Woensdag was een dag waarop we ieder grotendeels een eigen programma hebben, en dat zullen jullie lezen in het verslag.

Na een heerlijk ontbijt (de gebakken spaanse omeletten smaken elke dag heerlijk!) vertrekt Piet naar MYSA headquarters Komarock voor de tweede cursusdag.

Elke keer is het weer afwachten of er stroom is maar ondanks enkele stroomuitvallen hoeft de generator vandaag niet uit de kast gehaald te worden om de laptop en de beamer aan de praat ter houden.
Vandaag stonden de hoofdmomenten in het voetballen en countervoetbal op het programma.
Naast de theorie is het ook praktijk geblazen op de zandvlakte van het MYSA hoofdkwartier.
Vandaag was het zo’n 32 graden Celsius op de main pitch en dat heeft zo z’n consequenties voor een Hollands huidje.
De coaches die deelnemen aan de cursus zijn allen MYSA coaches waarvan er een aantal de komende zomer naar Nederland (en dus ook Wijchen) komen en ze zijn allemaal super gemotiveerd.
Het was weer een waar genoegen om met deze coaches te kunnen werken en hopelijk doen de MYSAvoetballers hun voordeel met de kennis die ze opgestoken hebben.

Guido ontvangt om 10.00 uur Elisha Abonglo, de contactpersoon van Mysa die verantwoordelijk is voor alles wat te maken heeft met onderwijs. En Hans, het werkt echt: na je toespraak heeft Elisha samen met de non-formal teachers geregeld dat ze elkaar één keer per maand treffen om van en met elkaar te leren hoe het onderwijs beter in te richten. Mooi succes toch!
Tien minuten later komt Annemieke ‘binnen’.
Annemieke is de dochter van vriendin van de moeder van Sonja, en zij woont al vanaf 1992 in Kenia, en de laatste jaren in Nairobi. Vanuit Nederland heb ik contact gehad met Annemieke en zij heeft voor Elisha en mij een bezoek geregeld aan de Avant-Garde High School in de wijk Zimmerman, een wijk tegen de Mathare slums aan, een wijk waar het iets beter is dan in Mathare. Overigens, deze wijk is ook een zone van Mysa waar activiteiten uitgevoerd worden.
Natuurlijk vroeg ik aan Annemieke hoe het was om over de Nairobi-se wegen te rijden, maar al snel bleek dat ze daar zeer goed in bedreven is. Af en toe toeteren, vooral niet bang zijn en we waren er zo!! Ik denk dat ik altijd nog als buschauffeur hier aan de slag kan …..
Het was een indrukwekkend bezoek, we werden zeer gastvrij en met veel eer onthaald door de schooldirector mrs. Grace Njoroge, mr. Adams L.Chrispinus principal for school management en nog een derde persoon waarvan ik de naam en functie helaas kwijt ben. Het was een school voor primary education, zeg maar voor kinderen tussen 4 en 14 jaar. Ze boeken, door extra inzet, hele goede resultaten waardoor veel kinderen door kunnen stromen naar de high school.
En niet alleen zijn ze een school; er is ook een zeer uitgebreide bibliotheek die beheerd wordt door vrijwilligers waar Annemieke en ik nu officieel ‘vriend’ van zijn geworden.
En daarnaast is het een soort ‘buurtcentrum’ dat van ’s morgens 8 tot ’s avonds 9 uur open is voor allerlei activiteiten: scholing voor ouderen, de bieb dus, een soort ‘kerk’ , danslessen, etc.
Dus Hans, de Trinoom kan nog veel meer!!
Na 3 uur vertrokken we naar Komarock waar ik Astrid en Piet weer tegenkwam.
Met Elisha heb ik nog 1,5 uur doorgepraat over wat we kunnen doen op het gebied van technisch onderwijs. Samen kwamen we tot de conclusie dat het goed zou zijn als wij gereedschappen (en dat kan alles zijn) verzamelen en dat sturen naar Mysa. Zij kunnen dat dan geven aan Technical Schools die echt heel weinig gereedschap hebben en daar dus goed mee geholpen zijn. En trouwens, computers die wij afgeschreven hebben komen hier nog heel goed van pas, dus niet meer weggooien.
Kortom, we kunnen ons in Wijchen en omgeving naast het binnenhalen van scholarchips (en echt, dat is zo hard nodig om kinderen een kans op een iets betere toekomst te geven!) een nieuw doel stellen, en dat moet lukken denk ik!

Groeten, Guido

Ik ontving vanmorgen Charles en Edwin bij het Utalii hotel. Charles is de jongeman waar Edwin 1,5 jaar bij heeft gewoond voordat hij op zichzelf ging wonen. Het gesprek begon afwachtend. Wat later in het gesprek kwam ik er achter dat Charles een fijne jongeman is. Op de vraag van mij waarom hij Edwin in huis heeft genomen antwoordde hij: I was like him at that age. No father and mother and no caring family. Edwin mocht bij hem in huis komen wonen als hij zich gedroeg. Charles vertelde hem dat hij rekening met anderen moest houden en zelf zijn leven leiden. Behandel de ander zoals je zelf ook behandeld wilt worden. Mooi toch!
Rond 11.30u zijn we met het MYSA busje naar sociaal werkster Eunice gegaan. (Met het busje 45 min. door de sloppenwijken rijden is met geen enkele ervaring te vergelijken het is uniek en heeeel bijzonder) 12.15u arriveerden we bij het schamele kantoortje van Eunice. Zij is de persoon die bij stichting parkingboys werkt en die Edwin vanaf het begin begeleidde om zelfstandig te gaan wonen. Het was een vruchtbaar gesprek. Edwin was blij en trots dat zijn ‘’mama’’ zijn vertrouwenspersonen had ontmoet.
Nadat we e-mails uitgewisseld hadden zijn we naar Komarock gegaan om te kijken bij de cursus van Piet. Er bleken oude bekenden uit U13 2007 bij het team te zitten Adams (Guus)en Harrie (Jaapie jaap, bijna de mooiste buurt van Wijchen) en wat later melden zich Morris en David. Ik vroeg aan David en Morris willen je misschien nog iets zeggen tegen familie Drolenga. In eerste instantie zeiden ze nee. Wat later toen ik het nog een keer vroeg zei David, oke. We moesten wel wat verderweg gaan staan. Nou familie Drolenga, kijk maar eens naar de mooie ontroerende video. Met Morris gaat het prima hij zag er goed uit en woont bij een oom en voetbalt nog steeds. Het was weer een mooie enerverende dag met veel indrukken en fijne gesprekken met mooie Keniaanse mensen.
Ik vergeet nog te vertellen dat toen we bij het hotel aan kwamen we Steven U13 2008 (Verhaert) en Tyson U13 2008 (fam. Verhaert)bij het Hotel stonden te wachten. We hebben de cadeautjes aan hun gegeven en ze nog een cola aangeboden. Daarna alles in het werk gesteld om toch nog internet te krijgen duurde maar 3 dagen. Nu doet hij het op onze kamers. Tijdens het repareren nog een kort gesprekje gehad met de ict-er van het hotel. Hij wilde Edwin wel helpen in zijn bestaan. Oh jee, dacht ik hoe moet ik daar nu op reageren. Toch maar gezegd dat ik hem niet kende en dus ook nog niet kon vertrouwen. Maar bedankt voor het aanbod.

Groet van Astrid met inmiddels al met veel muggenbulten.